Deze logo’s zijn geen simpele beeldmerken maar karakters met een eigen wil. Ze zijn minimalistisch en luidruchtig tegelijk, elegant en brutaal in dezelfde adem.
Een camera die zichzelf signeert, een borrelende Willem die zijn microfoon nooit loslaat, een gym die je spieren beledigt voordat je binnenkomt, een speedcore-collectief dat klinkt als een ruzie in een kelder, een architecturaal hexagon dat zijn eigen fundamenten lijkt te hebben ontworpen en een stucstudio die zo niche is dat het waarschijnlijk alleen communiceert in kalk.
Samen vormen ze een collectie die niet ontworpen is maar geboren, attitude in pixels, branding met grootheidswaanzin en een knipoog.
